Met zijn uitgebreide artistieke biografie behoort altsaxofonist Tim Berne tot een van de meest opmerkelijke figuren in de Amerikaanse jazz. Gitarist Gregg Belisle-Chi, een kenner van Berne’s muziek heeft dit jaar het goed ontvangen album Koi uitgebracht met composities van Tim Berne op solo akoestische gitaar . Met dit album “Mars” presenteren beiden hun eerste duo album. Alle composities zijn van Tim Berne. Het album komt in mijn oren bijna over als een solo album van Tim Berne want het zachte geluid van de akoestische gitaar van Belisle-chi klinkt eigenlijk als een soort ondersteuning van de saxofoon.

Al in het eerste nummer “Rose Bowl Charade” is duidelijk te horen hoe geslaagd de synthese is tussen het kenmerkende geluid van Berne op de altsaxofoon en het subtiele gitaargeluid van Gregg. De klanken verweven zich of de gitaar vormt een tweede stem als een echo van de saxofoon zoals in “Purdy”. Van duidelijke melodieën is eigenlijk nauwelijks sprake, Tim rijgt de klanken aan elkaar totdat er een muzikaal web ontstaat en Gregg geeft de nodige feedback door eromheen te cirkelen of een soort antithese te vormen. Soms worden de rollen omgedraaid en is het initiatief aan de gitaar zoals in “Big Belly”. Ik heb al het een en ander besproken van Tim Berne, hetzij met zijn groepen Snakeoil of Broken Shadows of in een andere constellatie en altijd is het genieten van de man zijn enorme creativiteit en improvisatie vaardigheden.

Hier is dat in dit aparte duo formaat nog duidelijker, niets ten nadele van Tim’s schaduw Gregg Belisle-Chi, maar Tim heeft hier de hoofdrol en niet alleen qua volume maar zo te horen ook wat betreft de muzikale ideeën. Vervelen is er nooit bij als het gaat om de muziek van Berne, het is altijd spannend welke kant hij nu weer op gaat, dat is ook goed te horen in “Dark Shadows“ waar het gitaarspel meer op de voorgrond treedt en zodoende laat horen dat Gregg een perfecte rol speelt als een soort tegenhanger van Tim’s hier en daar extatische saxofoonspel. Het maakt wel duidelijk dat de gitaar in de mix wel wat meer op de voorgrond had mogen treden. Alweer een uitermate geslaagd album van Tim, hij is de grens van 50 albums als leider hiermee waarschijnlijk wel gepasseerd.

Jan van Leersum.